Ligt het aan de journaliste of ligt het aan de bron? Of hebben ze beiden schuld aan de vele fouten en onwaarheden in het paginagrote artikel over Pampus, in de Gooi- en Eemlander van 11 mei 2002? Feit is dat er nogal wat valt aan te merken op het verhaal en de teksten bij de (overigens mooie) foto 's.
Om te beginnen bij de grote foto: Het huis op Pampus is vanaf de kust bij Muiden goed te zien. Vanaf Muiderberg een stuk minder.
De schaamschotten tussen de toiletten waren van leisteen en niet van hout, zoals ook gewoon nog te zien is op de foto.
Er is in de Hongerwinter geen mens geweest die hout ging stelen op Pampus, want je mocht niet eens zonder vergunning van de Duitsers het IJsselmeer op. Het was ook niet nodig want er was voldoende hout te vinden op de schansen rond de vesting Muiden en in het Muiderbos.
Wel zijn er na de oorlog mensen op Pampus lood gaan halen om dit te verkopen. Hierbij is ooit iemand verdronken , toen zijn kano te zwaar beladen was en zonk.
Bezoekers van Pampus, voordat het verkocht werd in 1990, stookten in de loop der jaren de kozijnen en alles wat van hout was op bij de vele kampvuren die in de zomermaanden op het eiland werden gehouden.
"Voor Pampus liggen" betekent volgens het boek "Nederlandse spreekwoorden, spreuken en zegswijzen" van K. ter Laan uit 1986: 1, Bezwijmd zijn 2. Stomdronken zijn. Wellicht verveelden de opvarenden zich terwijl ze voor Pampus lagen te wachten op de vloed en een zeekameel om hen over de ondiepte te tillen en dronken ze een stevig glas.
Persoonlijk weet ik maar van één Muider familie die tegels van Pampus thuis had liggen, maar deze tegels waren overgebleven bij de bouw van het fort en door de metselaar mee naar huis genomen. Ze liggen nu trouwens bij mij voor de deur.
Er zijn geen bombardementen op Pampus geweest door de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog. Wel hebben de bezetters de pantserkoepels laten springen met explosieven en de brokstukken meegenomen voor de oorlogsindustrie. Hierbij ontstonden de scheuren. Ook heeft het Nederlandse leger voor de oorlog wel met namaakbommen wel oefenbombardementen gehouden op doelen in het water.
Na de oorlog zijn er enkele scheepsladingen met overtollige granaten van de Kruitfabriek naar Pampus gebracht en daar onschadelijk gemaakt door ze te laten ontploffen. De kraters waren tot voor de restauratie van het eiland te zien.
Een bedrag van 800.000 gulden in 1887 staat niet gelijk aan 360.000 euro nu maar aan minstens het tienvoudige. U weet wel, inflatie.
Er zaten geen 'zware deksels' op de geschutskoepels, maar de koepels zelf waren van gepantserd staal. Zie hierboven.
Er lagen enkele autowrakken in de droge gracht. Niet in de koepelruimte want zelfs in de strengste winter (1963) konden crossauto 's niet over de gracht heen komen.
Het mysterieuze karakter van Pampus is sterk verminderd nadat de Stichting Pampus eigenaar werd van het eiland in 1990. Voordien hadden onkruid en muggen vrij spel, waren de gangen echt onverlicht en lagen overal bergen puin. Je kon toen zelf zonder betaling en op eigen risico rondkijken op het eiland.
Toch ben ik blij dat men de moeite heeft genomen het eiland op te knappen en te beheren. Meer mensen dan vroeger kunnen kennis maken met het cultureel erfgoed dat Pampus is. Ik zou alleen gewoon zeggen dat het een ruïne van een fort is, dat is interessant genoeg, in plaats van door allerlei onjuiste beweringen het te veranderen in een sprookjes-eiland.
