Negen jaar geleden begon Mike Mulder uit Weesp een nieuwe muziekwinkel, midden in het centrum van Weesp. Op de hoek van het zogenaamde Weesperplein en de Slijkstraat, tegenover de Blokker, in het pand waar kort daarvoor de kopieerwinkel van de heer Rademaker was, werden houten cd-rekken geplaatst. Binnen de kortste keren was het pand omgetoverd in een waar muziekpaleisje. Oude stoelen uit de City of Wesopa om op je gemak muziek te beluisteren, een paar vitrines met speciale uitgaven, oude elpees en andere fraaie decoraties aan de wand. De sfeer was aangenaam en vriendelijk, de sortering groot voor een dergelijke kleine zaak. Ik voelde me er direct thuis.
Mike en zijn vriendin Wendy, geholpen door diverse tijdelijke krachten, waren jong en enthousiast. Je kon merken dat ze liefde voor het vak hadden. Je kreeg een drankje aangeboden, kon op je gemak afluisteren wat je wilde, werd tot niets verplicht. Als iets niet in voorraad was werd het besteld en dan werd je ook thuis gebeld. Ideaal voor een muziekfreak zoals ik.
Ze roeiden vanaf het begin tegen de stroom in. De andere platenzaken in Weesp stonden op het punt te verdwijnen of waren al dicht. In de jaren zestig kochten mijn broer Willem en ik samen onze eerste elpees bij de firma Grotendorst aan de Nieuwstraat. De eerste elpee van Black Sabbath, Led Zeppelin II en vele andere platen hebben we gedraaid in een hokje achterin de zaak. Talloze malen luisterden we naar de Yes-album, (“Yours is no disgrace”) maar we kochten hem nooit. Ik ben nog een keer flauwgevallen, toen ik op 15- jarige leeftijd, zonder helm, want dat hoefde nog niet, achterop de brommer zat bij Willem, in de ijzige vrieskou en dat we toen binnen kwamen in de warme benauwde winkel. Ik ging zo van mijn stokje. Na Grotendorst kwam Minkman in dat pand, maar ondertussen was er een nieuwe platenzaak in Weesp geopend. De Groef, een alternatieve popmuziekwinkel, op de Nieuwstad, tussen de beide “Arken” en naast de Lutherse kerk. Bert en Alie uit Nederhorst den Berg verkochten alleen maar goeie muziek. Ik heb daar honderden elpees weggehaald. De zaak was lang en smal maar gezellig, met veel hout en een los sfeertje. Niet dat stijve, formele van de traditionele platenzaak. Ik zal nooit vergeten dat ik in 1977 maandenlang heb gezeurd om de nieuwe (eerste ) elpee van de Sex Pistols; Never mind the bollocks (here's the Sex Pistols). Ik heb nog steeds de eerste persing. Schijnt veel waard te zijn tegenwoordig.
De Groef verhuisde na een aantal jaren naar de Slijkstraat, niet ver van waar nu No Nuts zat. Daar kocht ik indertijd de eerste elpee van Dire Straights, met oa Sultans of Swing. Ik gaf Bert en Alie een modelletje van een ouderwetse koffergrammofoon kado, met ingebouwde puntenslijper. Dit was namelijk het symbool van de Groef. Ik heb in mijn militaire diensttijd nog eens met zon'n papieren tas van de Groef over mijn hoofd uit een drietonner gehangen tijdens een oefening. Ook hier was ik weer wekelijks te vinden, want mijn honger naar platen was onstilbaar. In 1980 verkocht ik de helft van mijn 600 elpees om geld bij elkaar te krijgen voor een lange voetreis. Daarna kocht ik er weer vele nieuwe bij, tot ik in 1990 zo'n 1000 elpees had, op alfabet gezet, van Abba tot Zappa.
In dat jaar kocht ik mijn eerste cd, bij de Maxis. Ja, een goedkope klassieke cd, van Richard Wagner: Tristan en Isolde, fragmenten van Die Meistersinger von Nürnberg. Bij de Maxis had ik trouwens ook vele platen gekocht, sinds die zaak in 1974 was geopend. Ook toen al was de branchevervaging, waar No Nuts nu kapot aan gegaan is, aan de gang. Ik bleef cd's kopen tot ik er ook weer vele honderden had, misschien wel 1000, maar langzamerhand kwam er toch ook weer een andere medium opzetten: De DVD.
Eerst bescheiden, maar later steeds prominenter eiste deze schijf een plaats op in de muziekwinkel. Ik heb er onder anderen bij No Nuts vele gekocht. Het gaat me aan mijn hart dat de winkel sluit. Vanwege de service en de sortering, maar ook en vooral vanwege de vriendschap en de sfeer die een bezoekje aan No Nuts voor mij betekenden. Het feest van Weesp 650 jaar Stadsrechten vierden we samen, we deelden ervaringen en wisselden nieuwtjes uit. Ik zag het gezin Mulder groeien en sprak ook graag en vaak met Mikes ouders, die boven de zaak woonden.
Langs deze weg wens ik Mike en Wendy, de kinderen en Rosanne, veel geluk en ik koester de herinneringen aan een ideale platenzaak: No nuts, anymore.
