Guus in het weiland met een ballon, nabij het Gein, op 12 november, omstreeks half tien 's morgens.
Als lid van Milieudefensie had ik me opgegeven voor het plaatsen van ballonnen op zaterdag 12 november 2005 in de weilanden waar het tracé van de snelweg A6-A9 is gepland.
Om kwart voor zeven vertrok ik op de fiets van huis in een hevige regenbui. Het was de eerste en de laatste regen die dag. Bij de tunnel op het station van Weesp wachtten de andere actievoerders. Na een welkomstwoord
en een kop thee of koffie werd ons gedemonstreerd hoe je met behulp van de gascilinder een ballon op moest blazen. We reden in drie busjes naar de diverse locaties. Onze groep van 8 personen, met Hester als leidinggevende, reed naar het Gein. Daar zetten we de bus een eind in het weiland en begonnen enthousiast de ballonnen op te blazen en met kleine touwtjes dicht te knopen. Al gauw waren onze vingers stijf van de kou en bovendien waaide het behoorlijk, zodat het dichtbinden knap lastig was. Ik kreeg vier ballonnen mee aan een grote haring en liep er mee naar een spandoek bij de oostelijke weg langs het riviertje 't Gein. Onder het lopen raakten de meterslange touwen al in de knoop, zodat ik bij het bord aangekomen met geen mogelijkheid de vier ballonnen uit elkaar kon krijgen. Het was de bedoeling ze om de 50 meter met een haring in de grond te verankeren, maar ik prikte de hele bos bij het spandoek in de grond. Eén ballon was al lek gestoten op het hek en liep sissend leeg. Enigszins teleurgesteld en gefrustreerd liep ik het hele eind naar het busje terug.
We besloten de tactiek te veranderen. De ballonnen werden eerst aan korte touwtjes met een lus vastgemaakt en pas op de plek in het weiland aan de lange lijn met haring vastgeknoopt. Dat ging beter. Ik liep met Piet Hein (!) uit Nigtevecht het land in en we namen drie ballonnen mee. We klommen over hekken, sopten door het drassige weiland en ik waagde een sprong over een sloot omdat ik de loopplank niet vertrouwde. Alles ging goed. Langzaam maar zeker ontstond er een patroon in het landschap. De rode ballonnen dansten in de wind. Later werkte ik samen met de Amerikaanse Nederlander Lee, jongleur en kennis van Bas H. en Jacqueline S. uit Muiden. We werkten snel en doeltreffend. De sfeer was goed. Om tien uur waren we klaar. Het hele stuk weiland van het Amsterdam-Rijnkanaal tot het Gein was zichtbaar als tracé.
Toen we langs de Provincialeweg bij Weesp reden zagen we voorbij Aetsveld het vervolg van de route. Overal hingen de rode ballonnen in het weiland. Onze tweede locatie was het stuk Keverdijkse polder van de spoorlijn naar Hilversum tot het nieuwe fietspad van de Lange Muiderweg naar het Naardermeer. Deze keer bleef ik dichter bij de bus en hielp met het opblazen van de ballonnen en het dichtknopen daarvan. Anderen zochten hun weg door het gras en over de sloten, om de ballonnen te plaatsen. Een passerende fotograaf op een brommer kwam foto's maken en een met protestborden versierd bakfietsje parkeerde naast de bus voor een praatje. Er was koffie en er waren broodjes. Het weer was goed; droog en niet al te veel wind. Om half twaalf waren we ook hier klaar.
We reden naar de manifestatie bij de Visserij en splitsten ons op. In het draaiboek op internet stond dat we om 14.45 uur de ballonnen weer op gingen ruimen. Ik keek wat rond bij de tenten en zag Cor van den Bosch, die gratis appels uitdeelde. Binnen in de tent stond Ada van Ginkel met stukjes kaas.
Daphne Deckers had intussen met een groep kinderen en een horde fotografen een aantal ballonnen in een stuk gras geplant. Sinterklaas maakte zijn opwachting en in de grote feesttent speelde een folkbandje voor een lege rij stoelen, tot de Weesper schrijver Tommy Wieringa ging optreden. Ik ben naar buiten gegaan en heb gekeken bij de diverse exposities in de schuur en het oude vissershuisje van de familie Hoetmer. Ik kwam steeds meer bekenden tegen en zag ook Wim de Bie door een radio-verslaggever ondervraagd worden.
Een pendelbus bracht me naar Weesp terug, waar ik mijn fiets pakte en naar Pronk in Muiden reed. Ik had vanmorgen vroeg een boodschappenlijstje afgegeven. De spullen stonden klaar, maar ik was mijn portemonnee vergeten. Op de terugweg naar Weesp betaalde ik mijn schulden. In de tussentijd belde en sprak ik met diverse buren, familieleden en bekenden. De bus in Weesp was pas om drie uur bij de Visserij. De busjes waren al vertrokken. Ik liep op mijn rubberlaarzen naar het fietspad waar we geëindigd waren, maar er was niemand. Opeens schoot me te binnen dat ik een mobiel telefoon-nummer had van Hester. Ze bleek bij het Gein te zijn en gaf me de raad maar lekker naar huis te gaan. Ik baalde en stak een stuk af door het weiland. Bij de Visserij ben ik nog in het reuzenrad geweest en heb foto's gemaakt van de omgeving. Ook probeerde ik foto's van boerderijen te plaatsen op de juiste locatie. Om 4 uur nam ik de laatste pendelbus terug naar Weesp. In het weiland zag ik de rode ballonnen wiegen in de wind. Zou het helpen? Ik hoop het. Guus Kroon.
