Vanuit de oude Poolse Hansestad Gdansk, ook wel bekend als Danzig, stuur ik
mijn tweede en waarschijnlijk wat kortere e-mail naar Muiden.
De vorige mail
eindigde in Stralsund, Duitsland. Ik nam daar de trein naar Ahlbeck, aan de
Duits/Poolse grens. De grens zelf is sinds een jaar nog maar een formaliteit,
want nu Polen lid is van de Europese Unie, is er nauwelijks nog een
grenscontrole. Lopend stak ik de grens over en nam een taxi naar Schwerin (de
Poolse naam is me net even ontschoten). De taxichauffeur bood me aan me helemaal
naar Kolberg, het huidige Kolobzreg, te brengen voor 50 euro. Dat was goed. We
reden ongeveer twee uur langs de kust van de Oostzee, door bossen en langs
landerijen.
In het voormalige Duitse Kolberg was het net zo druk als in Scheveningen op een
mooie zomerdag. De zon scheen en talloze Poolse dagjesmensen, maar ook Duitsers
liepen langs de boulevard. Het viel niet mee om een hotel te vinden, maar het
lukte me op den duur, aan de zuidkant van de stad. Ook geld wisselen, want dat
moet nog wel, viel niet mee, maar het lukte, zodat ik 's avonds ergens een
kotelet kon eten bij een openbare barbeque. De volgende dag heb ik onder andere
het Poolse legermusuem bezocht en de vuurtoren beklommen. Kolberg, zoals een oude
Duitser me vertelde, was in maart 1945 zwaar beschadigd bij de verovering door de
Russen. Er was een nieuwe vuurtoren gebouwd, op een andere plek dan vroeger. Het
strand was nog net zo druk als voorheen. Ik vergeleek enkele oude ansichten met
het heden en maakte een praatje met een ge-emigreerde Poolse vrouw, terwijl we
luisterden naar melancholieke vioolmuziek van een zigeunerduo.
De trein bracht me de volgende morgen in vier uur naar G'dansk. Ik was daar in
1999 ook geweest. Bij het station werd me een kamer aangeboden door een oudere
man. Het was een kamer in een flat, niet ver van het station en ook nog
voordelig. Ik ging met hem mee en installeerde me behaaglijk. Na een douche in de
gemeenschappelijke badkamer -er logeerden oa nog Italianen- vertrok ik naar de
Leninwerf, waar Lech Walesa, de legendarische stakingsleider van het vakverbond
Solidariteit, in 1980 de toekomst van Europa beslissend be-invloedde. Er staat
een enorm monument voor de ingang van de inmiddels gesloten werf, in de vorm van
drie pilaren van staal met aan het eind zowel kruisen als ankers. De
tentoonstelling zelf was helaas net gesloten, maar ik bekeek wel al de foto's op
het werfterrein. Het complex is nu een museum. Vanmorgen heb ik de
tentoonstelling alsnog bekeken.
Ik ging wat eten in de oude stad en kocht een boekje met foto's: Danzig, gestern
und heute. Bij terugkomst in de flat kreeg ik de binnendeur niet open. Ik had
maar liefst vier sleutels gekregen om binnen te komen.: Een blauwe voor de
voordeur, buiten, een gele voor de binnendeur, een roze voor de huisdeur en een
koperen voor mijn kamerdeur. Ik morrelde aan de binnendeur maar kreeg hem niet
open. Na lang aarzelen, het was al na tienen, gooide ik steentjes tegen het raam
van de Italianen en riep: "He, Italia!" Er verscheen een hoofd. Ik vroeg of hij
de deur voor me open kon maken. Hij dacht de buitendeur en drukte op een of ander
knopje. Ik moest weer terug naar buiten en riep opnieuw. "I can't open the second
door!" Hij riep dat hij er aan kwam. Ik ging weer naar binnen en wachtte bij de
binnendeur, maar er kwam niemand. Nogmaals morrelde ik met mijn sleutel, toen de
verbaasde Italiaan opeens van de trap af kwam. "This is the wrong door!" Ik
moest een etage hoger zijn. Ja, dat lijkt ook allemaal op elkaar voor een
Muidense plattegrondbewoner. Eind goed, al goed.
Dit zijn zo een paar voorbeelden van de dagelijkse belevenissen op mijn reis
langs de Oostzee. Ik ga nu, over ongeveer twee uur, een treinreis van twaalf uur
maken naar Ketrzyn, in het uiterste oosten van Polen. Daar was vlakbij, ergens in
de bossen, het voornaamste hoofdkwartier van Hitler tijdens de Tweede
Wereldoorlog, in Rastenburg. Ik zal er later meer over schrijven. Voor nu de
groeten en tot de volgende mail. GK
