Voor Juliana was hij de prins op het witte paard, toen hij in 1936 opeens opdook in haar leven. Ze trouwden een jaar later en binnen twee jaar brak de Tweede Wereldoorlog uit.
Bernhard, een Duitser, die achtereenvolgens lid was van de SA, de SS en de NSDAP, keerde zich tegen zijn geboorteland en werd het symbool van de strijd tegen de binnenvallende Oosterburen. Hij was in Engeland de verbindingsman en vertrouwenspersoon van koningin Wilhelmina. Ondanks het verbod van zijn schoonmoeder vloog hij diverse keren in Britse bommenwerpers naar Nazi-Duitsland. Na de oorlog bleef hij het uniform dragen als inspecteur van de Krijgsmacht, maar in 1976 bleek dat hij wat al te enthousiast de handelsbelangen van Nederland vermengde met zijn eigen belangen. Ik zat in dienst en herinner me de ophef over het Lockheedschandaal. Prins Bernhard zwaaide af en hing zijn uniformen in de kast. Hij kwam in die tijd ook regelmatig in Muiden, maar ik heb hem nooit gezien. Zijn vrouw en hij gingen varen met de Piet Heyn of voeren mee met dochter Beatrix op de Groene Draeck. Dat laatste schip ligt nog altijd in onze "Koninklijke" jachthaven, maar het huwelijksgeschenk van Juliana en Bernhard werd geschonken aan Rotterdam, waar het af en toe nog tochtjes maakt op de Maas. Prins Bernhard was een hartstochtelijk jager maar richtte wel het Wereldnatuurfonds op om een aantal bedreigde dieren te redden. Hij doet me een beetje denken aan wijlen Jan Melis: Ook een dierenliefhebber maar jager tegelijk. Goed voor zijn schapen, maar niet te beroerd om een haas of konijn om te leggen. Voor stadse mensen die hun vlees vacuum verpakt bij de super halen moeilijk voor te stellen, maar zo was het vroeger natuurlijk overal. In mijn jeugd in de jaren zestig zag ik verwonderd toe hoe in een tuin aan de Vecht een kip zijn kop werd afgesneden en hoe hij daarna nog fladderend wegrende. Terug naar de Prins, van wie wij veel kwaad weten, maar die toch vooral de laatste jaren van zijn leven veel sympathie verwierf door zijn steun aan de veteranen en andere mensen die iets voor de samenleving hebben betekend. Mijn vader is een Indië-veteraan. Na ruim vijftig jaar zorgde de Prins er voor dat er volgend jaar voor het eerst een Nationale Veteranendag zal zijn in Nederland, op 29 juni, de verjaardag van de Prins. Verder was hij bijna onverwoestbaar. Zo'n zestig operaties overleefde hij. Op 4 december 1937 reed de Prins met grote snelheid boven op een zandauto, die uit een depot nabij de spoorbrug tussen Muiden en Diemen kwam. De Prins brak een nekwervel en diverse ribben en overleefde het ongeluk op het nippertje. Hij werd verpleegd in het Burgerziekenhuis in Amsterdam, dat stond op de plaats van het huidige stadsdeelkantoor in de Linaeusstraat, waar Theo van Gogh onlangs werd vermoord. Behalve Prins Bernhard werd ook zijn bijrijder, jagermeester W. van der Spek gewond. Hij brak een knieschijf. De chauffeur van de zandwagen, de heer Zweerus, kon er niets aan doen; de Prins reed zoals gewoonlijk veel te hard. Hij was pas getrouwd. Voor hetzelfde geld was de monarchie meteen weer terug bij af geweest, met een weduwe als toekomstige koningin. Maar het liep goed af en de Prins werd 93 jaar. Als het kan ga ik de komende week naar Den Haag om afscheid te nemen van een bijzondere man. De tweede Duitse Prins, na Prins Hendrik en voor Prins Claus, in de rij echtgenoten van onze vorstinnen, heeft veel goeds gedaan voor Nederland en voor Duitsland. Daarvoor mogen wij hem best dankbaar zijn, ook al genoot hij er zelf met volle teugen van.
