aflevering 93 van 22 augustus 2004, reisverslag deel 4
Maandag 26 juli 2004:
Van de politie op het station in Rome mocht je niet op de grond zitten. Staand wachtte ik dus met mijn rugzak op de trein van 10.35 uur die mij naar Napels zou brengen. Verdiept in Geert Maks "In Europa" was ik zo in de zuidelijke havenstad. De Vesuvius tekende zich opeens donker en dreigend af tegen de oostelijke hemel. Precies 21 jaar geleden was ik hier ook, maar toen had ik op doorreis naar Korfoe (Gr.) te weinig tijd om de stad en de omgeving rustig te bekijken. Het eerste dat ik zag toen ik uit mijn raam keek in hotel Primus was een oudere vrouw die tussen twee geparkeerde auto's haar rok omhoog schoof en op straat ging zitten plassen. Bij de haven werd ik door een hele rij zwarthandelaren met gestolen video-camera's aangesproken. Een Australier die er op in ging kwam in zijn hotel tot de ontdekking dat hij voor 110,- euro twee flesjes water had gekocht in een plastic tasje. Ik herinnerde me Daria's waarschuwing in Rome en hield beleefd de boot af. Zittend op een enorme bolder aan de kade mijmerde ik schrijvend in mijn dagboek en kijkend over de baai. De vulkaan tekende zich wazig af in de verte, veerboten lagen onder stoom en een donkere wolkenlucht kwam snel vanuit het zuidwesten dichterbij. Ik vluchtte naar het portiek van het havengebouw en schuilde op de trap tegen het onweer. Toen het wat minder werd stapte ik zonder te betalen in een overvolle stadsbus en reed terug naar het Garibaldiplein. Met veel moeite kwam ik er achter waar ik een kaartje kon kopen naar Pompeii, waar ik morgen naar toe wilde. Niet in de automaat maar in de kiosk waren ze te koop. Bij een stalletje kocht ik wat fruit en limonade. In een pizza-restaurant werd ik direct aangesproken door een oudere ober á la Gerrit van der Weijden van de IJsbeer, die mij razendsnel een opgewarmde lasagneschotel met harde korsten voorzette. Ook het stokbrood dat ik vroeg was oud en uitgedroogd. Toen ik er wat van zei, werd dit heftig ontkend. "No, signore, no possible!" Vonden ze het nog vreemd dat ik na dit 'voorgerecht' niets meer hoefde. Maar goed, ik wilde zo graag Napels zien, dus niet zeuren.
