'DE DIGITALE SLUIZ'

Aflevering 9: Epiloog

aflevering 9 van 23-maart-2004

De Muidenaar Guus Kroon reisde van 6 januari t/m 6 februari 2004 rond in Indonesie en bezocht Java en Bali. In een reeks berichten doet hij verslag van zijn belevenissen en ervaringen.

Bericht nummer 9: Epiloog; de laatste dagen in Indonesie, dinsdag 3 t/m donderdag 5 februari 2004.

Mijn vorige bericht eindigde min of meer bij het internetcafe in Jalan Jaksa, Jakarta. Ik schreef daarbij ook over wat ik nog van plan was te gaan doen de laatste twee dagen. Sommige dingen verliepen wat anders dan ik had verwacht. Hier volgt het verslag:

Dinsdagavond 3 februari: Master and commander
Op mijn kamer probeerde ik Achmed te bellen. Pas na drie vruchteloze pogingen kreeg ik hem te pakken. Ik vertelde hem dat ik de kaartjes voor de bioscoop al gehaald had en sprak met hem af om half negen bij de ingang. In het restaurant van hotel Margot at ik minestronesoep, karbonade, salade, friet en ijs. Lekker en gezellig, hoewel Wati, de Sumatraanse serveerster, het deze keer wat drukker had en niet de hele tijd bij mij kon blijven zitten kletsen. Ze vertelde dat haar naam voluit "Hero-wati" was en "heldhaftige vrouw" betekende. Haar moeder stierf bij haar geboorte en een zuster ontfermde zich over haar. Opeens keek ik ook anders aan tegen de naam van de president; Megawati, de dochter van Soekarno. Om 8 uur rekende ik af en liep naar de bioscoop. Achmad verscheen tien minuten te laat en had een miezerig uitziend, bleek jongetje bij zich, dat hij voorstelde als Harry, zijn vriend. Ik gaf hem met tegenzin een hand. Wat was dit voor een flikkerstreek? Gisterenavond zielig doen over zijn homo-zijn en dat hij het er zo moeilijk mee had en nu opeens onaangekondigd met zo'n gozertje aan komen lopen? Ja, hij ging ook mee naar de film. Achmad kocht voor Harry een kaartje en wilde ergens gaan zitten wachten in de hal. Ik nam hem even apart en zei dat ik dit waardeloos vond. Wij hadden samen afgesproken en nu kwam hij zomaar ineens met dat figuur aan, dat geen Engels sprak en met een verveeld gezicht bij ons kwam zitten. Ik zei dat ik het helemaal niks vond. Achmad zei dat Harry zichzelf had opgedrongen en perse mee wilde. Ze hadden niet echt een relatie maar Harry was ongerust over mijn omgang met Achmad en wilde er graag bij zijn. Wat mij betreft kon hij opsodemieteren, stelde ik onomwonden. Acham overlegde met Harry en deze vond dat ik hem dan maar moest negeren. Het is dat ik de film, "Master and commander", met Russel Crow, graag wilde zien en al kaartjes had gekocht, anders had ik gezegd: "Bekijk het maar zonder mij." De film was geweldig; ik vergat even dat ik met twee homo's in een bioscoop in Jakarta zat en waande mij terug in de negentiende eeuw, op een Brits oorlogsschip dat vocht tegen de kapers van Napoleon. Na afloop zei ik dat ik nog wat ging drinken in Jalan Jaksa. Achmad wilde wel mee, Harry ging naar huis. Mooi zo. Terwijl ik met Achmad liep te dicussieren over de verschillen en overeenkomsten tussen het christendom, het jodendom en de islam, werd Achmad opeens aan zijn mouw getrokken. Harry stond achter hem. Hij wilde niet dat Achmad met mij mee ging. Ik beheerste me een paar minuten en liep met mijn armen over elkaar te ijsberen, terwijl de twee heren met elkaar stonden te delibereren in het Maleis. Op een gegeven moment had ik er genoeg van en zei tegen Achmad: " I going to the cafe where we were last night. If you want to see me, I 'll be there." Zonder om te kijken liep ik weg. In cafe "Romance"(!) bestelde ik voor de verandering een flesje Sprite en ging aan de bar zitten. De stamgasten waren vrolijk en begonnen me allerlei vragen te stellen, maar ik liet merken dat ik daar nu even geen zin in had. Na een kwartiertje kwam Achmad binnen. hij ging tegen over me zitten en ik zei: "It 's over and out now, Achmad. I don't want this anymore." Ik legde hem uit dat ik geen klein kind was waarmee je een spelletje kon spelen. Hij moest nu maar eens een keuze maken: Of een avondje met mij als een gewone vriend naar de film gaan of zich als een homo gedragen en met zijn vriendje op stap. Allebei ging niet. In "Master and commander" komt een scene voor van een officier die beseft dat hij nooit echt geaccepteerd zal worden door de bemanning. Hij wordt zo gepest dat hij de "Jonas" aan boord is die ongeluk brengt, dat hij op een nacht een kanonskogel onder zijn armen neemt en over boord stapt. Ik zei dat Achmad zich gedroeg als deze luitenant Hollow. Hij zat me glazig aan te staren en begreep niet wat ik bedoelde. Ik rekende af en vroeg hem om de 30.000 roepiah die hij me schuldig was voor het bioscoopkaartje. Hij had geen geld, zei hij. Woedend riep ik dat hij dus zonder geld naar de bioscoop ging, maar wel een kaartje kocht voor dat flikkervriendje van hem en geen geld had om mij terug te betalen. We konden wel naar een ATM(geldautomaat) gaan, stamelde hij nog. Ik was het nu echter helemaal zat en zei dat hij zijn geld kon houden. Ik wilde hem niet meer zien en liep weg. Goodbye!

Woensdag 4 februari 2004: Marriothotel en Nationaal Museum plus Priska
Na het ontbijt pakte ik alles in en ging bij een wisselkantoor nog wat dollars ruilen voor roepiahs. Daarmee nam ik een taxi naar het Marriothotel. In augustus 2003 werd er een bomaanslag gepleegd op dit hotel in Jakarta. Er vielen diverse doden, waaronder een Nederlandse zakenman. Ik wilde dat hotel weleens zien. Waarom werd er nu juist op dit hotel eenaanslag gepleegd? Hoe zag het er uit en waar stond het precies? De taxi reed ongeveer twintig minuten lang door een zuidelijke zakenwijk van Jakarta, met vrijwel alleen torenflats en hoge kantoorgebouwen. Uiteindelijk stopten we voor een enorm gebouw, met een slagboom ervoor. Met machinepistolen gewapende mannen in uniform keken in de taxi, stelden vragen en lieten ons door. Ik gaf de chauffeur een flinke fooi en vroeg hem verderop op me te wachten. Ik stapte uit en moest mijn tassen door een scanapparaat laten halen. Ook mijn lichaam werd met een staafscan afgetast. Toch vond men mijn zakmes blijkbaar niet. Ik mocht doorlopen onder een galerij van marmeren bogen, naar een met palmbomen versierde glazen wand. In mijn leren vest en groene t-shirt, korte broek en sandalen voelde ik me enigszins opgelaten. Een vrouwelijke picolo in een rood met zwart uniform en zo'n typisch plat hoedje deed voor me de deur open. "Good morning sir!" Bij de receptie vroeg ik om informatie over het hotel. Een man in een keurig zwart pak met stropdas haastte zich om voor mij een mooie kleurenfolder te zoeken. Helaas stonden de prijzen er niet bij, maar de opsomming van wat men allemaal hier kon (laten) doen, was voldoende om een goede indruk te krijgen van de onvoorstelbare luxe die men hier kon genieten. Ik schatte dat de kamers zo'n 500 dollar kostten. Er was zelfs een "presidential suite." Geen wonder dat de straatarme bevolking van Jakarta zich stoorde aan zoveel rijkdom. Een bomauto lost natuurlijk niets op, maar je bent misschien even van je frustratie genezen. Tevreden over mijn expeditie reed ik met de taxi weer terug naar het centrum en liet me afzetten bij het National Museum. Een uur lang liep ik langs de talloze vazen en en beelden uit verschillende culturen. De krissen (soort zwaarden) en het overzicht van alle veertig volkstypen van Indonesie vond ik het meest interessant. Om half 12 bracht een taxi me terug naar hotel Margot, waar ik net op tijd kon uitchecken. Vervolgens bracht ik twee-en-een half uur etend, drinkend en lezend door op het terras van het restaurant, waar de tv keihard op MTV stond, tot ik me om half drie met (alweer) een taxi bij het IBIS-hotel liet brengen. Daar was helaas mijn oude kamer nummer 620 bezet, maar 605 zag er precies zo uit, alleen in spiegelbeeld. Een van de jongens van de receptie herkende me meteen. Zonder me om te kleden wandelde ik direct naar het grote winkelcentrum in de buurt van het hotel en at een ijsje. In de cd-winkel kocht ik cd's van de Red Hot Chilipeppers (Greatest Hits) en Joe Satriani. Bij de supermarkt haalde ik wat levensmiddelen en bij een ATM pinde ik nog wat extra geld. Ook kocht ik een rode roos van kunstzijde. Daarna belde ik langdurig met het thuisfront uit een Wartel en douchte me op mijn hotelkamer. Om 5 over 7 belde ik vanuit mijn kamer naar Priska, de 19-jarige, uiterst charmante maar streng Rooms-Katholieke, Chinese lerares Engels, die ik in Bogor ontmoette. We spraken af dat ik om 8 uur ergens in een straat in West-Jakarta zou zijn, bij de "Bakmie balap."

Daar zou zij me dan komen ophalen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik wachtte een kwartier met de kunstzijden roos achter mijn rug, onder de lantaarn. Opgeschoten jongens riepen lachend in het Maleis naar me, taxi's stopten ongevraagd om me mee te nemen, het bakmie-restaurant sloot zijn hekken, maar geen Priska. Op mijn aantekenbriefje stond ook nog de naam "Cirko K" dus liep ik naar de winkel aan de overkant en wachtte daar verder.
Eindelijk, na twintig minuten, kwam ze gehaast aanlopen. Ze zag er betoverend uit, in haar zwarte t-shirt met pikant vetertje in de kraag en haar donkerblauwe spijkerbroek, haar lange zwarte haren in een staart en een beetje lippenstift glimmend op haar lachende mond.
Of ik lang gewacht had. Welnee. We stapten in voor mij de vijfde taxi van die dag en reden naar een helverlicht eetlokaal, waar we beiden tjaptjoy en rijst bestelden. Ze babbelde er lustig op los en vroeg mij honderduit over allerlei zaken. De volgende taxi bracht ons naar een groot driehoekig plein, met aan alle drie de kanten terrassen en cafees. We liepen een groot leeg restaurant binnen en nestelden ons op de eerste verdieping op het balkon, met uitzicht over het hele plein. Aan alle kanten klonk muziek op van live-bandjes, vaak dwars door elkaar heen. Ik wilde dansen, maar Priska durfde voor geen goud op te staan. Ze was veel te bang dat iemand haar zou zien. Ik mocht wel haar hand vasthouden en haar een beetje knuffelen. Om twaalf uur bracht ik haar tot de voordeur van het meisjespension. Ze moest aanbellen want ze had geen sleutel. Een oude dame deed open. Een omhelzing en een paar kussen op de wang en weg was ze, mij in verwarring achterlatend. De laatste taxi van die dag bracht me terug naar het hotel. Die nacht droomde ik dat ik dertig jaar jonger was.

Donderdag 5 februari 2004:
Mijn allerlaatste dag in Jakarta bracht ik luierend door. Het uitgebreide ontbijt met warme en koude gerechten, thee, jus d'orange en allerlei hapjes was een feest op zichzelf. Daarna ben ik in mijn dagboek gaan schrijven op mijn kamer. Om half twaalf pakte ik alles in en ging naar de receptie om mijn sleutel in te leveren. Ik kon er ook mijn bagage achterlaten. Op het terras bij het zwembad lag ik lekker ontspannen op een ligstoel te lezen. Nog even een lunchbuffet meep(r)ikken en dan om half drie met een Blue Birdtaxi (met een meter) naar het vliegveld. De chauffeur probeerde me ondanks de meter nog extra te laten betalen voor de tol, maar ik liet me niet opnieuw afzetten. Na het inchecken wandelde ik naar het restaurantgedeelte en daar zag ik tot mijn grote verrassing de Noorse Hedda weer terug, die ik op mijn heenreis, vier weken geleden, was kwijtgeraakt bij de douane. Ze was samen met haar vriendin Christina. We dronken samen een kop thee en keken wat rond in de souvenierswinkeltjes. Om 19.00 uur namen we afscheid. zij gingen naar Sumatra. Ik moest mijn in Jakarta gekochte zakmes bij de laatste veiligheidscontrole afgeven. Hij werd in een grote envelop bij de bagage gedaan. We vlogen in vijf kwartier naar Singapore, waar je verplicht moest uitstappen. Er kwam een andere bemanning aan boord maar ik kon gewoon weer bij het raampje gaan zitten en naar bvuiten kijken. Om 23.00 uur zag ik onder me de Indiase miljoenenstad Delhi liggen, als een reusachtige verlichte spin. Ook de kale bergen van Afghanistan kon ik duidelijk onderscheiden in het maanlicht. Daarna werd het bewolkt. Via Moskou, de Baltische landen en Hamburg, kwam ik op vrijdagmorgen 6 februari op 12 minuten over 6 aan op Amsterdam Schiphol Airport. Ik was weer thuis. Mijn ouders en mijn broer Willem haalden me af. Thuis op mijn leitje in de keuken stond "Selamad Datang."
Welkom thuis. Een onvergetelijke reis was voorbij, maar talloze foto's, dia's, ansichtkaarten en souveniers getuigden nog van deze ervaring, evenals dit verslag.

GK

terug naar het overzicht

U kunt uw bijdrage zenden of opmerkingen kwijt door op de onderstaande envelop te klikken
U belandt dan op ons reactie formulier: