'DE DIGITALE SLUIZ'

Aflevering 8: Terug in Jakarta

aflevering 8 van 17-maart-2004

De Muidenaar Guus Kroon reisde van 6 januari t/m 6 februari 2004 rond in Indonesie en bezocht Java en Bali. In een reeks berichten doet hij verslag van zijn belevenissen en ervaringen.

Bericht nummer 8: Terug in Jakarta, 3 februari 2004.

Zojuist las ik in mijn mailbox dat mijn "Bericht van Bali naar Bandung" niet meegestuurd is bij mijn laatste e-mail. Ik zal daarom proberen een korte samenvatting te geven vanaf het moment dat ik vertrok van Bali, tot nu aan toe.
Donderdag 29/1/04: Ubud-Den Pasar-Banyuwangi-Jember
Vertrek uit Ubud, Bali. Met minibusjes en een een groter exemplaar naar Den Pasar en Kuta Beach. Afzetpoging in een cafetaria verhinderd. Op het strand gewandeld en liefdevol verzorgd door Madi, een 42-jarige Balinese, die perse mijn oren wilde epileren. Met een taxi naar "Ground Zero," de plek waar op 12 oktober 2001 de bomaanslag tegen een discotheek plaatsvond. Gedenkplaat gefotografeerd. Drie uur met de bus naar Gilimanuk, waar de boot naar Java vertrok. Van 16.30 uur (+ een uur extra omdat ik mijn klokje moest terugzetten van Balinese naar Javaanse tijd) tot 22.00 uur op het station van Banyuwangi gewacht op de trein naar Jember. Daar 's nachts om half een aangekomen. Na 3 vergeefse pogingen een kamer in een duur hotel gevonden, om half 2 's nachts.
Vrijdag 30/1/04: Jember-Malang-Yogya
Van Jember naar Malang met een bus, vier uur lang sawa's en kanalen. In Malang op de trein naar Yogya. Executif, dus met (te koude) airco, nasi goring en slechts zeven uur reizen. Bijna verslapen in Yogya, maar net op tijd uitgestapt en mijn oude kamer terug gezien in het Metro-guesthouse, waar alles nog aanwezig was, inclusief de kakkerlak.
Zaterdag 31/1/04: Yogya-Bandung
Na het ontbijt twee uur ge-internet bij het hotel, maar na het uitprinten van de tekst in der haast de bijlage vergeten te versturen. Met mijn oude vriend Susilo ( zie ook: Bericht uit Yogya) in de becak naar het station. Opnieuw executif, dus in een koelbox, naar Bandung, waar ik na een reis van zo'n zes en een half uur aankwam in de regen. Onderweg stenen tegen de ruiten van de trein, door gefrustreerde bevolkingsgroepen die niet hielden van deze rijkeluistrein. Met een becak naar de slechtste straat van Bandung, waar de weg meer gaten telde dan asfalt, voor een nacht in een miniem kamertje, dat de hele nacht werd geteisterd door het geluid van 3 moskeeen waaruit men luidkeels verkondigde hoe groot Allah wel was, vanwege het slachtfeest de volgende dag.
Zondag 1/02/04: Bandung-Bogor
's Morgens, na een nacht zonder rust, door een leraar Engels uitgenodigd het slachten van vijf rammen bij te wonen, op een pleintje in de buurt van het hotel. Alle bloederige details van dichtbij vastgelegd op foto's. Daarna gewandeld door de welvarende, voormalige Hollandse wijk aan de andere kant van het spoor. Met een taxi de weg terug gevonden en op tijd in de bus naar Bogor gestapt. Slechts drie uur rijden, door een adembenemend berglandschap, voordat ik uitstapte in Bogor, waar de taxi's het niet de moeite waard vonden om me naar mijn geplande hotel te brengen. Toevallig geholpen door een mevrouw die kamers verhuurde en zodoende in de goedkoopste maar ook een van de eenvoudigste onderkomens van mijn reis terechtgekomen. 's Avonds door allerlei steegjes en via trapjes en bruggetjes met de zoons van de vrouw + hun vrienden naar de KFC (Kentucky Fried Chicken) gewandeld. Ondanks de vogelpest een kipburger besteld. Hele leuke gesprekken met de mooie, charmante, 19-jarige, Chinese, Engels sprekende Priska. Een nacht op de grond slapen op een dunne matras, met mijn leren vest als deken. Maandag 2/02/04: Bogor-Jakarta Otto, de broer van Priska, kwam me om 9 uur ophalen voor een bezoek aan Kebun Raya, de beroemde Botanische tuinen van Bogor. Een terrein zo groot als dat van de KNSF (80 ha), waarop oa het paleis van paleis van de voormalige Nederlandse gouverneur-generaal stond, prachtige tuinen met bloemen, gazons om op te spelen, lanen om in te wandelen, de oude Hollandse begraafplaats, een hangbrug en enorme oude bomen. Het beroemde orchideenhuis was helaas dicht, maar we zagen wel zomaar een ontsnapte Komodovaraan onder de brug lopen. Als toegift een Bogorbuitje, want het regent hier vrijwel elke dag. Otto en de inmiddels ook gearriveerde Priska, brachten me naar het treinstation, waar ik om drie uur vertrok naar Jakarta.

Priska

Per ongeluk stapte ik een halte te laat uit, maar de baj-jaj (bromtaxi) bracht me vlot naar Jalan Jaksa, de straat waar ik in het middenklassehotel Margot de volgende twee dagen wilde doorbrengen. Ik boekte meteen maar voor twee nachten en kreeg een mooie kamer met tv, warme douche (!), telefoon en airconditioning. Ik belde Achmad, die ik nog kende van mijn eerste bezoek aan Jakarta, op en sprak met hem af in het restaurant van het hotel.

Watti, een serveerstertje uit Sumatra, dat geleerd had voor onderwijzeres, maar door tegenslag werkloos en ongetrouwd was gebleven, hield me gezelschap tijdens het eten van nasi goring speciaal. Ik maakte grapjes over de te grote vis in het aquarium en plaagde haar over het feit dat ze geen ijs had voor mijn desert. Achmad kwam keurig om 8 uur en het weerzien was hartelijk. We liepen naar een cafeetje verderop, waar hij me onder de klanken van de Red Hot Chilipeppers bekende homofiel te zijn. Dat had ik al vermoed. We spraken over het dilemma een keus te maken; of een vrouw zoeken en de rest van zijn leven doen alsof, of een vriend zoeken, maar dan raakte hij waarschijnlijk al zijn vrienden en familieleden kwijt. Homofiel zijn is hier net zoiets als terrorisme; streng verboden. We liepen naar de bioscoop en besloten morgen naar de film te gaan: Master en commander, met Russel Crowe. Tot besluit aten we nog een ijsje (ik) en friet (A) bij MacDonalds.
Dinsdag 3/02/04: Jakarta; van de kathedraal naar de moskee.
Vanmorgen ben ik na het ontbijt lopend de stad in gegaan. Het was bewolkt en vrij koel, dus ideaal om te wandelen. Ik wilde het monument voor de "bevrijding van Irian-Jaya", Lanpangan Banteng, zien. Dat is een bronzen beeld van een man die de kettingen aan zijn armen en benen verbreekt. Net zoiets als het slavernijmonument in Amsterdam, Keti-koti. Ook stonden de door de Nederlanders gebouwde katholieke kathedraal en de door Soekarno gebouwde Istiqlalmoskee op mijn lijstje. De kathedraal was donker en stil, zoals het hoort. Om de moskee te bereiken moest ik weer eens mijn leven wagen bij het oversteken van de straat. Een man nam me mee naar de achterkant van de enorme moskee, waar ik een sarong omkreeg en mijn schoenen uit moest doen. We klommen vijf verdiepingen tot we van bovenaf de grote zaal konden bekijken. De man sprak geen Engels, maar ik begreep dat op een bepaalde plaats altijd Soekarno had gezeten. Na nog een paar laatste foto's gaf ik een fooi en vertrok. Bij een stalletje kocht ik mijn laatste souvenier; een zwarte kepi zoals de oudere moslimmannen dragen. "For my collection," zei ik erbij. Via het Nationaal Monumentpark, waar ik dezelfde twee kleine bedelende meisjes zag als vier weken geleden, ben ik teruggelopen naar de Jalan Jaksastraat. In een internetcafé heb ik de afgelopen twee uur dit verslag gemaakt.
Tot zover het voorafgaande. Straks bel ik Achmad voor de film (ik heb de kaartjes al). Om 6 uur ga ik weer eten bij Watti in het restaurant. Morgen gaan Achmad en ik het Nationaal Museum bezoeken en kijken bij het Marriotthotel, waar in augustus vorig jaar een bom ontplofte. 's Avonds hoop ik uit eten te gaan met Priska, die hier in Jakarta lesgeeft. Ik moet haar ook nog bellen. Dat zal ik waarschijnlijk doen vanuit het Ibis-hotel waar ik morgen voor de laatste nacht naar toe verhuis. Ik hoop dat ik dezelfde kamer kan krijgen als toen ik kwam. Dan is de cirkel rond. Donderdag is een kwestie van inpakken, wat luieren en op tijd naar het vliegveld, waar ik 's avonds om 19.30 uur zal vertrekken naar Nederland. Terugkijkend op de afgelopen maand moet ik zeggen dat het echt de reis van mijn leven is geweest. Nooit heb ik in zo'n korte tijd zoveel meegemaakt, gezien, gedaan en beleefd. Ik hoop dat ook deze laatste dagen goed verlopen. Als ik straks weer thuis ben ga ik het hele reisverslag opnieuw corrigeren, want er zitten hier en daar wat fouten in door de automatische spellingscorrectie, die is ingesteld op Engels of Indonesisch. Ook de haast en vermoeidheid heeft vaak een rol gespeeld. Als alles helemaal klaar is komt het op de website van muideninfo te staan, zodat iedereen er (nogmaals) kennis van kan nemen.
Voor nu de laatste groeten uit Indonesie,

liefs van Guus.

terug naar het overzicht

U kunt uw bijdrage zenden of opmerkingen kwijt door op de onderstaande envelop te klikken
U belandt dan op ons reactie formulier: