Af en toe moet ik mijn ergernissen even spuien, want anders loop ik het risico dat ik iemand iets aan doe, bijvoorbeeld mezelf.
Er gebeuren dagelijks allerlei dingen die mij ergeren (dus niet: "Ik irriteer mij aan…" want daar erger ik me ook zo aan; aan mensen die deze foute uitdrukking gebruiken. Je kunt jezelf ergeren , maar niet irriteren. Iets of iemand kan je daarentegen wel irriteren.)
De afgelopen week ergerde ik me weer mateloos aan de ouders van een van mijn leerlingen die op hoge poten naar de directeur stapten toen ik hen er op aan sprak dat de jongen had meegedaan aan het in de prullenbak van de gymzaal plassen. Hun zoon had dat niet gedaan, zeiden zij, want die andere jongens waren leugenaars, alleen hun zoon sprak de waarheid. De gesprekken met de vier daders en hun ouders, de getuigen, de groepsgenoten, de directeur en zelfs de bovenschoolse directeur, die er door de ontevreden ouders bij gehaald werd, de beheerder van de sporthal en de schoonmaker, mijn collega's en andere belangstellenden, kostten me vele uren en de nodige energie.
Waar ik me ook zo aan ergerde was het feit dat mijn vlaggetjes, die ik van mevrouw Timmer heb gekregen en die haar moeder nog gemaakt heeft, zo'n 70 jaar geleden, door vandalen in stukken gesneden zijn en in de brand gestoken. Ze hingen langs de Herengracht-Noord, als enige overblijfsel van mijn poging om een buurtcomité op te richten onder de naam "Spakenburg." Op zaterdagmiddag heb ik samen met Pim de Jong alle overige vlaggetjes ook maar weggehaald. De lol was er toch al af.
De bewoners aan het allerlaatste eind van de Herengracht hebben er misschien niet eens wat van gemerkt, want ze hadden het veel te druk met protesteren tegen de douches en toiletten die misschien straks achter de heggen naast het bestaande havengebouwtje zullen komen. De heren Hopstaken en Witteveen, die net een paar jaar in Muiden wonen, vinden het "een doorn in het oog" dat de bestemming van het terrein zomaar gewijzigd wordt. Ook de ondergrondse vuilcontainer op het parkeerterrein is tegen hun zere been.
Kijk eerst eens naar de balk in je eigen oog, zou ik meneer Hopstaken willen adviseren. Dat de heer Hopstaken zelf enkele jaren geleden vlak voor de gevel van zijn buren op nummer 14 en 15 een vier meter hoge garage heeft gebouwd is natuurlijk iets heel anders. Dat is een kwestie van prioriteiten stellen. Zíjn prioriteiten. Wat mij betreft mogen deze buren hun protesten door de toiletten spoelen van het nieuwe gebouwtje.
Wat mij ook erg dwars zit, is dat ik dit allemaal wel kan opschrijven, maar dat het waarschijnlijk voorlopig niet gepubliceerd wordt omdat de webmaster van deze site volgens een betrouwbare bron voor drie weken op vakantie is gegaan, zonder zelfs maar een berichtje achter te laten.
Ach, wat maak ik me toch druk. Er zijn ergere dingen in het leven. Een busongeluk in Spanje, bomaanslagen in Saoedi-Arabie, Rusland, Marokko, Jeruzalem en waar-al-niet. Als je maar gezond bent, wat heb je dan nog te klagen? Ik weet het. Niet zeuren, maar toch lucht het op.
De dagelijkse dosis ergernis is enigzins verwerkt. Morgen is er weer een dag. GK
