Een grauwe decemberdag met oostenwind en regen
Hield mij met pet en sjaal en leren jas, vol goede moed niet tegen
Ik fietste naar het Naarderheem, waar eens de Diaconessen waren
En vroeg de weg aan 't personeel, men maakte geen bezwaren
Toen zocht en vond ik meneer D. die eenzaam zat te wachten
Hij wist niet dat ik kwam, o nee; hij zat daar in gedachten
Ik groette hem, hij keek verrast en lachte ter herkenning
Het spreken lukte hem niet meer, dat kostte mij gewenning
Wat woorden; ja en nee en och, die kon hij nog wel zeggen
We keken elkaar zwijgend aan, er viel niets uit te leggen
Ik dacht aan mijn vroegere vriendin, die in de zorg ging werken
Ze had het over afasie, nu kon ik de gevolgen merken
Ik toonde hem wat foto's uit een tijdschrift over Muiden
Hij keek en wees en keek opnieuw met peinzende geluiden
Een oude vrouw aan tafel vroeg mij plots over 't eten
Ik antwoordde naar waarheid zacht dat ik het niet zou weten
Een andere vrouw zat scheefgezakt naar tennissport te kijken
Haar zoon kwam langs en groette haar, maar zij liet nog niets blijken
En meneer D. keek met mij mee, zijn hoofd was nog heel helder
Ondanks de ontluisterende blik in deze diepe kelder
Hij sprak nog och en ja en ach en maakte met zijn handen
Een gebaar dat hij ook wel in zag dat elk schip hier zou stranden
Na een kwartier, een snoepje en wat zwijgende momenten
Nam ik weer afscheid met een hand en verborg mijn sentimenten
Ik zwaaide en hij zwaaide terug, de stilte was totaal
Onder het fietsen dacht ik de hele weg aan de conversatiezaal
