© : Alle rechten zijn voorbehouden |
NIEUWE SPIERING, VERSE KEUTELSExtra: een giga Muiderslotkeutel.
Beste buurvrouw,
U vindt het toch niet erg dat ik u zo noem? Muiden is zo klein dat we eigenlijk allemaal buren zijn. Daar komt bij dat ik van veel kanten heb gehoord dat u zo'n aardig mens bent. Helemaal geen kapsones, zoals uw voorgangster op het Muiderslot Willemien 't Hooft. Die moest niets van het Muier volk hebben. Alleen de concerten van de Stichting Stad Muiden vond ze sjiek genoeg voor het slot.
Geen wonder dat het u gelukt is om zo'n grote groep vrijwilligsters uit Muiden en Muiderberg om u heen te verzamelen. Die vijftig huis -, tuin - en keukenkabouters voelen zich in en rond het slot als een vis in het water heb ik begrepen. Ook in Muiden zelf is steeds meer te merken dat het slot hier staat. Vroeger lieten de bezoekers aan het Muiderslot zich niet in ons stadje zien, maar tegenwoordig trekken er dankzij de grote parkeerterreinen bij de A1 heel wat door Muiden heen. De aanwezigheid van het slot bleek laatst ook door een middeleeuwse puzzeltocht met medewerking van de Muider ondernemers. Het zal niet lang meer duren of de bakker verkoopt Muiderslotmoppen en de slager Muiderslotworst. En op de terrassen kun je straks een Muiderslotslok drinken. Nog even en onze winkeliers stemmen hun avond - en weekendopenstellingen af op de speciale Muiderslotavonden en - dagen.
Net als indertijd slotbeheerder Eef Oosterbroek heeft u kennelijk plezier in contacten met de Muider bevolking. Eef was een groot gastheer. Hij schonk je in de kamer van P.C. Hooft een glas port in. Gewoon als gebaar, omdat je een Muier was. Met dezelfde intentie als waarmee u uw vrijwilligsters in de watten legt.
Zo'n Muidenvriendelijke instelling is meegenomen voor onze kleine leefgemeenschap. Want het mag dan zo zijn dat wij het over 'ons' Muiderslot hebben, niemand verplicht u om ons als 'uw' Muiers te beschouwen. Voor uw voorgangster was het een duidelijke zaak. Niks privileges voor die Muiers. Gewoon toegang betalen. Niet alleen voor de rondleiding, maar meteen bij de poort. Het dieptepunt van deze koude oorlog werd bereikt toen de door de ijsvereniging georganiseerde jaarlijkse Muiderslotloop niet meer op het Muiderslot mocht starten. In rondleidingstermen gesteld: het slot joeg Muiden tegen zich in het harnas.
U bent met succes bezig de schade te herstellen. Niemand zal het u kwalijk nemen dat u er ook commercieel belang bij heeft om goede vrienden te zijn met Muiden. Uw opdracht is het geprivatiseerde Muiderslot te 'runnen' en de goodwill van de plaatselijke bevolking speelt daarin zeker een rol. Die schraperigheid onder 't Hooft sloeg nergens op. Wat stelde dat handjevol Muiers nu helemaal voor op een totaal van jaarlijks 125.000 bezoekers? Het werkte in elk opzicht averechts. Muiden stuurde van de weeromstuit soms zelfs dagjesmensen die op zoek waren naar het Muiderslot naar het Muizenfort, dat ze maar een piepklein kasteeltje vonden, waarna ze zichzelf teleurgesteld troostten met een portie patat bij Eric Hoetmer. Het is dus maar goed dat u wèl goede banden met Muiden wilt. Eén Koninklijke is genoeg.
Tot mijn spijt heb ik persoonlijk nog geen kennis met u gemaakt. Ik had daartoe alle kans tijdens 'De Grote Verzoendag', toen u heel Muiden feestelijke ontving op de binnenplaats. Maar ik kijk altijd liever even de kat even uit de boom (je had toen veel meer bomen rond het slot, maar daar kom ik zo op terug). Het kostte me trouwens wel moeite om een beetje afstand te houden. Uw enthousiasme werkt zo aanstekelijk dat het op die gedenkwaardige bijeenkomst niet eens nodig bleek vrijwilligers te werven. Zij gaven zich gretig uit eigen beweging op. Zonder ironie: u heeft een charismatische uitstraling.
En toen kwam de dag dat ik het nodig vond om u op te bellen. U weet waarom. Ik was me rot geschrokken van de niet te stuiten kaalslag aan de Noordpolderkant van het Muiderslot. Naast de bomen die mochten blijven staan ligt nu in dit mooie groene landschap een hoge, lange bunker van zand. Boven de wal uit steken nog de kruinen van twee eenzame bomen, als pluimpjes. Het zijn zeker niet de pluimen die ik u zou willen geven.
Ik dacht terug aan Eef Oosterbroek. Die hield van mensen, niet van bomen. En dat liet hij iedereen weten ook. Hij wilde een kale wal rondom het hele slot, net zoals het vroeger geweest zou zijn. Eef's redenering was aldus: omdat er geen bomen waren die je het uitzicht ontnamen kon je de Bisschop van Utrecht zien aankomen met zijn troepen, en had je ook een beter schootsveld. Wij Muiers lieten, aan ons portje nippend, Eef maar lekker aan praten als hij zijn stokpaardje weer eens van stal had gehaald. Je nam het met een korrel zout. Het is nu eenmaal het lot van de werkers op het slot dat ze vroeg of laat in meer of mindere mate vreemd gaat doen.
Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik de kale wal in zijn volle omvang aan de einder zag. De droom van Eef was werkelijkheid geworden. Natuurlijk wilde ik voor Muiden en voor mezelf weten hoe dit nu toch had kunnen gebeuren.
Het viel me niet mee om u aan de lijn te krijgen. Op het bandje dat ik afluisterde werd ik verwezen naar een medewerker, die me verzocht mijn vragen aan u op papier te zetten. Maar dat vertikte ik toch vierkant. Ik ga mijn buurvrouw geen brief schrijven. Daar had u waarschijnlijk begrip voor. U was althans zo vriendelijk mij terug te bellen. Ik stelde mij beleefd voor als medewerker van muideninfo. nl. Blijkbaar deed ik dat nogal onhandig, want u dacht dat ik u een website wilde verkopen. U had er dan ook geen enkele behoefte aan om in te gaan op kritische vragen van een websiteverkoper over de verdwenen bomen. 'Ze waren doodziek en ik wil er niet over praten' liet u me weten. Het kan ook zijn dat u dacht dat ik de dorpsgek was, maar dat ben ik niet want Muiden is een stad. Omdat ik het verder ook niet meer wist gaf ik maar te kennen dat ik u graag eens wilde ontmoeten. U zei daar geen tijd voor te hebben. Kortom, complete miscommunicatie. Dat komt er nou van als je op eigen houtje journalistje speelt.
Maar ik bleef wèl mooi met mijn vragen zitten..
Weer een Muiderslotdirecteur die de harten van de Muiers verovert, maar bang is voor de Bisschop van Utrecht?
Wat doet het nog ter zake. De bomen zijn weg. Ik weet ik heus wel dat er mensen zijn die daar geen enkel probleem mee hebben. Ze houden niet van bomen omdat die licht wegnemen, of omdat er kleverige blaadjes vanaf dwarrelen, of omdat er ongedierte uitvalt en vogelpoep of omdat er regen van de takken druppelt. Er zijn ook mensen die bomen wel mooi en aardig vinden, maar er zich niet druk over maken als ze geveld worden, zeker als er nieuwe boompjes geplant worden zoals u beloofd hebt.
Eigenlijk kan het me geen snars schelen hoe het nu precies zit met die al dan niet verleende kapvergunningen en die al dan niet uitgeschreven attesten van bomendokters. De bomen zijn weg en we krijgen ze niet meer terug. En niet een paar bomen, maar vele tientallen. Op uw eigen Muiderslot website kunt u zien hoeveel er stonden op dit tot voor kort nog zo lommerrijke deel van de wal. Begrijp me goed, ik zou niet als Prinses Irene bomen als gesprekspartners willen hebben. Ik ben allerminst een milieufreak. Ik ben gewoon van leven en laten leven, zoals zoveel mensen hier in Muiden. Het deed me goed te horen dat u zo fair bent om toe te geven dat u in uw ijver om de wallen hun historische aanblik terug te geven te hard van stapel bent gelopen. Ik denk trouwens dat u er zelf van geschrokken bent. Maar uw argumentatie dat het allemaal weer goed komt verwerp ik. Fysiek en emotioneel komt het nooit meer goed. Als je het vuilnisbakkenrasje van je zoontje laat doodknuppelen, kun je hem niet troosten met de belofte dat hij een muis terugkrijgt, zelfs niet als dit een rasmuis is. Helemaal fout buurvrouw: had u niet moeten doen.
Gelukkig is er nog een lichtpuntje. Er valt er wel degelijk iets terug te draaien. Ik doel op de afsluiting van het wandelpad over de beer. Meneer Plesman uit Huizen die het slot dit pad schonk heeft zich onlangs wel heel erg mild betoond. Als hij niet door een attente medewerkster herkend was als de gulle schenker had hij moeten betalen om het pad op te komen dat hij zelf cadeau had gedaan. Ik betwijfel nog steeds, net als bij de bomenkap en de bouw van de enorme betonnen tribune die in de kaalgeslagen wal is verrezen, of dit wettelijk wel mag: de toegang tot de omgeving van een Rijkseigendom versperren. Maar ook hier zeg ik, wat kan het schelen. Belangrijker is dat het slot in alle redelijkheid weer wat meer van alle Muiers wordt, dus niet alleen de vrijwilligsters. Zodat we niet aan hoeven te sluiten in de soms ellenlange rij wachtenden voor de kassa achter de poort. Dat we weer vrijelijk ons ommetje over de wal kunnen maken. Alleen of samen, of in gezelschap van familie, vrienden of kennissen aan wie we zo graag en zo trots 'ons' slot willen laten zien. Het gaat niet om die vijf gulden voor het tweepersoonspasje. Het gaat erom dat Muiden 'zijn' pad weer terug terugkrijgt en dat alleen een dichte poort ons kan weerhouden om meteen op de wal te komen. Wat kan ú weerhouden? Een vrije wal voor vrije burgers is de ideale kans om iets goed te maken.
Met vriendelijke groeten en hopelijk een keer tot ziens,
Ouwe Muier
naar het begin van deze pagina
terug naar het overzicht van Nieuwe Spierings en Verse Keutels
U belandt dan op ons reactie formulier:
